week 6: de traanzaal

Mijn luchtkasteel is een aantal weken dicht geweest, een groot bord VERBODEN TOEGANG aan het begin van de oprijlaan. Na het diepe graven in de salon kon ik even niet verder. De keuken is zelfs nu nog aan het sudderen en de traanzaal bezorgde me bij het lezen alleen al tranen. 

Traag lopen ze over mijn wang
Regendruppels van de ziel
Achter mijn oogleden prikkend
Niemand die ze zien mag
Eenzaam verdriet
Nog een maal doorleefd
Zuiverende golven
Afstand van de pijn
Achterom kijken heeft nog weinig zin
Loslaten en vergeven om verder te kunnen gaan

De traanzaal, het is een van de mooiste ruimtes in mijn luchtkasteel.  Niet heel groot maar het staat vol kleurige flessen. Want je kunt je tranen maar beter in mooie flessen bewaren.

bron

Sommige tot de rand toe vol en naar de achterste rij verschoven, andere nog maar gedeeltelijk vol maar toch al afgesloten. En dan zijn er nog een aantal die maar niet vol raken alsof ze op een of andere manier verbonden zijn met een bodemloze put.

Een tranenfles voor niet of verkeerd begrepen zijn.
In situatie worden gebracht die echt niet bij mij pasten en dan een label kregen omdat ik niet voldeed aan wat verwacht werd. Nergens echt thuis voelen, anders zijn dan de rest. Ik heb het gevoel dat ik een groot deel van mijn leven mezelf in bochten heb moeten wringen, the round peg in the square hole. Ik heb de wereld en de mensen in mijn omgeving nooit begrepen en andersom geldt het zelfde. Mijn eigen weg, die ik desondanks wel altijd ben blijven volgen heeft veel commentaar en onderhuidse afkeuring uit
Hierbij hoor het lied Liselore Gerritsens "Als ze als kind" of nog beter "Wie" en nog veel beter de Nederlandse versie van "So Lonely" van de Police gezongen door Adelheid Roosen. Fantastisch lied maar altijd weer tranen.

bron

Een tranenfles voor verbroken relaties. 

Ondanks alle liefde, goede intenties en harde werk zijn mijn relaties tot op heden niet als succes te omschrijven. Afstand, cultuurverschillen en verschillende levenshouding zijn obstakels gebleken die met geen mogelijkheid te slechten waren.Veel pijn en heel veel tranen om gemiste kansen.    

Tijd schijnt alle wonden te helen maar de littekens blijven en ook de tranenstroom droogt maar met heel veel moeite.

Hier komt "Make you feel my love" door Adele heel goed van pas. Er was inderdaad niet wat ik heb gedaan en zou hebben gedaan maar het was of niet genoeg of niet dat wat ik moest doen. En voor een volgende relatie geldt 

"Maybe this time" gezongen door Rocq-E Harrel

bron

                                               

Een tranenfles voor het verlies van mijn moeder.Het is al bijna 10 jaar geleden dat mijn moeder heel onverwacht overleed. Het kan net zo goed eergister geweest zijn want het verdriet is zeker niet minder geworden. Eerder wordt het met elke dag een graatje erger want het moment dat ze er nog was is alleen maar verder weg. De tranenfles raakt maar niet vol en de laatste tranen zijn waarschijnlijk ook nog niet gelaten (zeker want ze stromen terwijl ik dit schrijf), Helaas zijn het niet alleen tranen van verdriet maar ook van boosheid en verwijt. Als alleenstaande moeder heeft ze uiteraard alle moeite gedaan om mij al het goede te geven. Raar dan ook dat ondanks dat ik niet het gevoel had, soms zelfs nog heb dat ik prioriteit voor haar     bron                                       was. De tekst van mijn moeder op een van de trofeeën in de salon is                                                   zeker waar en toch is er een groot gevoel van eenzaamheid achter                                                           gebleven. 

                                                      Hier hoort Lenette van Dongens "Schouder aan schouder" het gaat                                                         dan wel over haar vader maar is erg op mijn moeder en mij van                                                             toepassing

Een tranenfles voor het ongeboren kind

Dit zijn rare tranen. Tijdens mijn moeizame relaties is het station kinderen krijgen met hoge snelheid voorbij geflitst. De trein rijdt verder en hoewel terug gaan praktisch nog wel mogelijk is lijkt me beter om mee te rijden. Het rare is dat ik nooit een hele grote kinderwens heb gehad (dat dacht ik tenminste), leuk maar niet strikt noodzakelijk en zeker niet iets waarvoor ik alle moeite (ivf bijvoorbeeld) zou doen. Nu echter, 44 jaar oud en single is er elke maand weer die steek. GEMISTE KANS. Elke baby die in mijn omgeving geboren wordt een herinnering aan dat het mijn eigen keuzes zijn geweest die tot kinderloosheid hebben geleid.

bron

En dan is er nog  "Ik geef je een roosje mijn roosje" dat nummer roert me elke keer weer tot tranen.

Luchtkasteel: mooie zinnen

Mooie zinnen, in dit geval uit Zeven dagen zonder van Monika Peetz

Wanneer u zeker weet dat u verkeerd bent gereden, hebt u nog zo’n vijfhonderd meter te gaan
(een vergelijkbare zin heb ik al eerder gehoord in de Japanse film Megane. Zou het iets betekenen)

We vullen elkaar perfect aan …. helaas passen we niet bij elkaar
(hoe herkenbaar)

Verleden was hier nog slechts decoratie

Jammer dat je je indrukken niet in een flesje kon bewaren om ze op slechte dagen als een goede fles wijn te voorschijn te halen en ervan te genieten
(in mijn luchtkasteelkeuken staan toch behoorlijk wat flessen met mooie herinneringen en indrukken. Onmisbaar om bijna onverteerbare kost toch eetbaar te maken)

Wie niet bewoog kwam vroeg of laat in het donker te staan
(ja op een gegeven moment moet je echt in beweging komen)

Of om met de ConsulTAANTE (Jetty Mathurin) te spreken
Wie bij alles stilstaat komt niet ver

Andere mooie zin van haar
Als je de wind van voren hebt, draai je om!

Week 5, de keuken

Heerlijke kopjes thee waar ik de komende tijd aandacht ga besteden.









Voor de rest moet de keuken zelf nog maar even sudderen.

Week 4, De salon

Vanuit het theehuisje loopt het kiezelstenen paadje via vele omzwervingen door een uitgestrekte tuin, eigenlijk meer een landgoed dan een tuin, naar de openslaande deuren van de salon. De deuren staan open en in de zachte bries bewegen de ragfijne gordijnen alsof ze dansen op ongehoorde muziek. Vanuit de tuin komen afhankelijk van het jaargetijde heel subtiel vlagen van onder andere kamperfoelie, jasmijn, aardbei, lavendel en citrus binnen drijven. In de salon is het behaaglijk. Niet  heel warm maar met een van de vele mooie omslagdoeken die over de stoelen liggen is het heerlijk om in een van de vensterbanken te zitten en het is er fris genoeg om een helder hoofd te houden bij wat er zo meteen staat te gebeuren.  De houten vloer is door het vele boenen zo glanzend geworden dat het meubilair er zich in kan spiegelen. Een diepe uitnodigende bank met een hoge rug staat centraal met daarom heen kuipstoeltjes op krulpootjes. Beiden zijn bekleed met warm velours en fluweel en herbergen een overvloed aan zijden kussen in zich. Een andere aandacht trekker in de salon is de trofeeënvitrine. 5 grote trofeeën staan vooraan op de beste plek in de vitrine.

Mijn comfortzone te verlaten en mezelf laten zien, door bijvoorbeeld dit blog te schrijven en nieuwe mensen te ontmoeten.

Ondanks de verwijdering die er altijd al tussen ons was en die zeker een jaar eerder onoverbrugbaar was geworden naar het ziekbed van mijn vader gegaan. Gelukkig maar want die nacht is hij, niet geheel onverwachts maar wel sneller dan gedacht overleden.

Een graad in de Engelse klassieke ballet. Het enige diploma waar ik echt voor heb moeten werken en hard ook. Ik ben er dan ook ruim 25 jaar later nog steeds heel trots op.

Een  zwaar gedeukte en verroestte trofee alsof die jaren lange ergens in een vergeten vochtig hoekje heeft gelegen. De karaktereigenschap is zelfs niet meer te lezen. Het wordt tijd dat die opgepoetst en uitgedeukt wordt.*

De volgende woorden van mijn moeder
"Houd wel heel veel van haar. Heb gedaan wat ik toen kon. Ben trots op haar om wie ze is"

Verder staan er nog wat kleinere trofeeën in de kast, voor bijvoorbeeld een parachutesprong terwijl ik doodsangsten heb uitgestaan en ik vooral een hekel aan kleine vliegtuigjes heb. Een baan opzeggen voordat ik een andere baan had gevonden omdat de oude baan gewoon niet meer paste. Alles opzeggen en vertrekken naar het buitenland en binnen 2 jaar weer terugkeren omdat het uiteindelijk toch niet zo’n goede beslissing bleek te zijn.

Het mooie meubilair ten spijt, de vensterbanken zijn mijn favoriete plek. Van die ouderwetse diepe banken bij de ramen waar zachte, diep rode kussen het verblijf nog aangenamer maken. Elk raam geeft een ander zicht op de tuin alsof de salon een op zichzelf staand is in plaats van onderdeel van een geheel.  Zo af en toe speelt er heel zacht een lome bossa nova maar meestal zijn het de vogels en andere geluiden vanuit de tuin die de muzikale omlijsting van de salon verzorgen. Heel soms echter schalt er ineens een stevige discobeat, van bijvoorbeeld  Earth Wind and Fire door de salon alsof die even opgeschud moet worden. 

Zoals na een flinke donderbui de tuin weer fris en schoon is.

Vanuit de favoriete vensterbank van het moment heb ik zicht op de oprijlaan die leidt naar de voorkant van mijn luchtkasteel. In de salon staat alles klaar voor de komst van Oprah en bij een eerste kopje thee lees ik haar vragen alvast door.

Hoe ben je geworden wie je bent?

Door Eigen Wijs te zijn. Mijn eigen weg te volgen en mezelf steeds weer te ontdoen van ideeën, gedachten en verwachtingen van anderen.

Wat kunnen mensen van jou leren?

Het vertrouwen te hebben dat welke risico’s je ook neemt het altijd wel weer goed komt. Misschien anders dan gepland maar uiteindelijk vaak beter.

Was je als kind al zo bijzonder?

Ongetwijfeld maar dat zou je eigenlijk aan anderen moeten vragen.

Hoe ben je omgegaan met de tegenslagen in je leven?

Door ze helemaal te doorleven. Zeg maar helemaal naar de bodem van de put te zakken en dan weer omhoog te klimmen. Gelukkig kan ik mezelf steeds eerder in de kraag vatten zodat ik niet zo diep meer hoef te gaan.

Wat kunnen we nog van je verwachten in de toekomst?

Ha nog geen concrete ideeën, maar pas maar op want er staat een licht op uitbreken.

Welke actrice zou jou goed kunnen spelen?

Meryl Streep maar eigenlijk wel elke goede actrice. Ik neem tenminste aan dat die zich in kunnen leven in een andere en dan maakt het niet uit of uiterlijkheden ook kloppen.  

Welke acteur zo goed bij je passen?

Wat een rare vraag. Ik ken geen acteurs, ik ken hooguit de rollen die ze hebben gespeeld. Daar van uitgaand komen Jeremy Irons en Collin Frith wel in aanmerking.

Welk bekend liedje gaat eigenlijk over jou?

Ik zou het je niet kunnen vertellen. Er zijn zoveel nummer waarin misschien wel één of een paar regels zitten die mij beschrijven. Maar ik zou zo geen nummer dat in zijn geheel over mij gaat.  Hoewel nu ik er langer over na denk. De Nederlandse versie van So Lonely van The Police, Zo eenzaam gezongen door Adelheid Roosen in de show Niet gesnoeid komt aardig dicht in de buurt. Maar dat is weer niet bekend. 

Golden van Jill Scott gaat niet zo zeer over mij nu maar het gaat wel over hoe ik mijn leven graag zou wil leven ook al lukt dat niet altijd.

Wie zijn er allemaal verliefd op je geweest?

Ousman, Lamin, Noach, J en P. Misschien zullen er nog wel een paar meer zijn maar aangezien ik niet altijd even oplettend ben geweest zijn die me ontgaan zijn.

Wie zouden allemaal verliefd op je kunnen zijn, als ze je zouden kennen?

Tja geen valse bescheidenheid. Iedereen die wil en durft. Iemand die de moeite wil nemen om de tip van de sluier verder op te tillen en bij de zuivere mij te komen. Maar ook iemand die zich niet laat afschrikken door de spiegel die ik kan zijn en naar zichzelf durft te kijken.  

Kun je meer vertellen over deze vijf bokalen?

Hoe heb je deze angst overwonnen?

Door het besef dat de angst me geen dienst meer deed. Daarna is het een kwestie van doen, hoe eng dat dan ook is en voorlopig ook blijft. En door mezelf toe te staan om soms gewoon weer even in die schelp terug te kruipen.

Hoe ben je tot deze beslissing gekomen?

Intuïtie, dat stemmetje dat zegt dat iets goed is of niet.

Wat waren de obstakels of tegenwerkingen bij de prestatie

Ik was pas net begonnen op de balletschool waar deze stijl werd gegeven tot ik examen moest doen. Ik had daarvoor jaren een heel andere stijl geleerd en zeker nooit examen gedaan. Behoorlijk zenuwslopend dus.

Waarom is deze eigenschap bij jou zo uniek?

Het unieke is vooral dat zelfs na jaren verwaarlozing deze eigenschap er nog steeds is

Waarom heeft dit compliment jou zo  geraakt?

Ik vond de regels na haar overlijden tussen al haar papieren. Ze zal het vast ook wel eens gezegd hebben en wel vaker dan eens ook. Maar misschien omdat het in haar handschrift is maakt dit veel indruk.

Ik ben het allerbeste in ….
mij zijn.
Echt niemand kan dat zo goed als ik

*Misschien kom ik daar nog wel eens op terug.