week 6: de traanzaal

Mijn luchtkasteel is een aantal weken dicht geweest, een groot bord VERBODEN TOEGANG aan het begin van de oprijlaan. Na het diepe graven in de salon kon ik even niet verder. De keuken is zelfs nu nog aan het sudderen en de traanzaal bezorgde me bij het lezen alleen al tranen. 

Traag lopen ze over mijn wang
Regendruppels van de ziel
Achter mijn oogleden prikkend
Niemand die ze zien mag
Eenzaam verdriet
Nog een maal doorleefd
Zuiverende golven
Afstand van de pijn
Achterom kijken heeft nog weinig zin
Loslaten en vergeven om verder te kunnen gaan

De traanzaal, het is een van de mooiste ruimtes in mijn luchtkasteel.  Niet heel groot maar het staat vol kleurige flessen. Want je kunt je tranen maar beter in mooie flessen bewaren.

bron

Sommige tot de rand toe vol en naar de achterste rij verschoven, andere nog maar gedeeltelijk vol maar toch al afgesloten. En dan zijn er nog een aantal die maar niet vol raken alsof ze op een of andere manier verbonden zijn met een bodemloze put.

Een tranenfles voor niet of verkeerd begrepen zijn.
In situatie worden gebracht die echt niet bij mij pasten en dan een label kregen omdat ik niet voldeed aan wat verwacht werd. Nergens echt thuis voelen, anders zijn dan de rest. Ik heb het gevoel dat ik een groot deel van mijn leven mezelf in bochten heb moeten wringen, the round peg in the square hole. Ik heb de wereld en de mensen in mijn omgeving nooit begrepen en andersom geldt het zelfde. Mijn eigen weg, die ik desondanks wel altijd ben blijven volgen heeft veel commentaar en onderhuidse afkeuring uit
Hierbij hoor het lied Liselore Gerritsens "Als ze als kind" of nog beter "Wie" en nog veel beter de Nederlandse versie van "So Lonely" van de Police gezongen door Adelheid Roosen. Fantastisch lied maar altijd weer tranen.

bron

Een tranenfles voor verbroken relaties. 

Ondanks alle liefde, goede intenties en harde werk zijn mijn relaties tot op heden niet als succes te omschrijven. Afstand, cultuurverschillen en verschillende levenshouding zijn obstakels gebleken die met geen mogelijkheid te slechten waren.Veel pijn en heel veel tranen om gemiste kansen.    

Tijd schijnt alle wonden te helen maar de littekens blijven en ook de tranenstroom droogt maar met heel veel moeite.

Hier komt "Make you feel my love" door Adele heel goed van pas. Er was inderdaad niet wat ik heb gedaan en zou hebben gedaan maar het was of niet genoeg of niet dat wat ik moest doen. En voor een volgende relatie geldt 

"Maybe this time" gezongen door Rocq-E Harrel

bron

                                               

Een tranenfles voor het verlies van mijn moeder.Het is al bijna 10 jaar geleden dat mijn moeder heel onverwacht overleed. Het kan net zo goed eergister geweest zijn want het verdriet is zeker niet minder geworden. Eerder wordt het met elke dag een graatje erger want het moment dat ze er nog was is alleen maar verder weg. De tranenfles raakt maar niet vol en de laatste tranen zijn waarschijnlijk ook nog niet gelaten (zeker want ze stromen terwijl ik dit schrijf), Helaas zijn het niet alleen tranen van verdriet maar ook van boosheid en verwijt. Als alleenstaande moeder heeft ze uiteraard alle moeite gedaan om mij al het goede te geven. Raar dan ook dat ondanks dat ik niet het gevoel had, soms zelfs nog heb dat ik prioriteit voor haar     bron                                       was. De tekst van mijn moeder op een van de trofeeën in de salon is                                                   zeker waar en toch is er een groot gevoel van eenzaamheid achter                                                           gebleven. 

                                                      Hier hoort Lenette van Dongens "Schouder aan schouder" het gaat                                                         dan wel over haar vader maar is erg op mijn moeder en mij van                                                             toepassing

Een tranenfles voor het ongeboren kind

Dit zijn rare tranen. Tijdens mijn moeizame relaties is het station kinderen krijgen met hoge snelheid voorbij geflitst. De trein rijdt verder en hoewel terug gaan praktisch nog wel mogelijk is lijkt me beter om mee te rijden. Het rare is dat ik nooit een hele grote kinderwens heb gehad (dat dacht ik tenminste), leuk maar niet strikt noodzakelijk en zeker niet iets waarvoor ik alle moeite (ivf bijvoorbeeld) zou doen. Nu echter, 44 jaar oud en single is er elke maand weer die steek. GEMISTE KANS. Elke baby die in mijn omgeving geboren wordt een herinnering aan dat het mijn eigen keuzes zijn geweest die tot kinderloosheid hebben geleid.

bron

En dan is er nog  "Ik geef je een roosje mijn roosje" dat nummer roert me elke keer weer tot tranen.