Superwoman be gone!!!!!!

Zaterdagochtend, veel te vroeg en koud, op weg naar Utrecht voor de training Passage to Power II van Saron Petronilia. 

Waarom had ik ook alweer bedacht dat het een goed idee was om te gaan?  

De overgang van een niet gewenste naar de gewenste situatie verloopt niet zo soepel als ik wil en duurt me nu al veel te lang. Stuck between a rock and a hard place en elke stap die ik zet, ongeacht welke kant die op gaat, de muur waar ik tegen aanloop zet lekker eenzelfde stap.  Dat moet anders en daar ga ik nu definitief verandering in aan brengen.  Oef, ik word al moe bij de gedachte.

Samen met twee andere vrouwen die de stap naar power gaan maken begin ik aan de dag. Een voorstelrondje, wie ben je, wat wil je bereiken en waar wil je van af?  Aha daar is de buikpijn al, wat een interessante vrouwen , wat kunnen ze hun weg mooi beschrijven en wat weten ze goed welke kant ze op willen. De gedachte “Wat heb ik nou te vertellen” schiet door mijn hoofd, ik duik nog liever onder de tafel dan mezelf zo open te stellen. Boing! Ja slimmerik dat was nou juist het thema waaraan ik wil werken, mezelf laten zien, er niet langer voor kiezen onzichtbaar te zijn.  Zo deze stap in de beklimming van mijn Mount Everest heb ik overleefd en natuurlijk was die ook minder erg dan vooraf bedacht.

Waar wil Saron van af?

SUPERWOMAN, die bitch die je constant aanmaant tot het nog meer ballen nog hoger in de lucht houden, tot meer, beter, mooier, verder enzovoort Al die eigenschappen van concurrentie en strijd waarvan de harde buitenwereld, de mannenwereld vind dat ze nodig zijn om te overleven vermomd onder een laagje nagellak en lipsick.  Dat beeld dat we onszelf op hebben laten leggen en waarmee we zelf mee aan de haal zijn gegaan. 

 Op welke manier laat deze superwoman zich in mij zien? Is ze een positieve factor? Zorgt ze er voor dat ik iets bereik? 

 Nee ze is bepaald niet behulpzaam.

Met dat lijstje van vereisten komt ze ook meteen met de melding dat ik ze toch nooit zal bereiken en het dus net zo goed niet kan proberen. Mislukking gegarandeerd.

Er staat een groot stopteken voor de bezigheden die ik leuk vinden en goed kan. Niet belangrijk genoeg, ga jij je eens snel bezig houden met de echte wereld.
In vergelijking met anderen delf ik in haar ogen onherroepelijk het onderspit. Mijn bijdrage aan wat dan ook is van nul en gener waarde.
Ze weerhoud me ervan om echte verbindingen met anderen aan te gaan, mezelf te laten zien. Stel je voor dat iemand te dichtbij komt, dat kunnen we niet hebben. 
Terwijl ik bezig zo ben om superwoman in mezelf te ontleden, stromen de tranen over mijn gezicht. Wat is dat toch? Telkens weer zodra ik ga schrijven, nu ook, gaan die sluizen open. Nu na de trainingsdag weet ik dat ook dat superwoman is. Zij wil de controle behouden, tekenen van zwakte zijn ongewenst, vooral op papier want dan zijn ze echt en voor iedereen zichtbaar.

Wat een takkewijf is die superwoman eigenlijk.

Hoe houd ik haar in bedwang?

Wie of wat kan ik daar tegenover of nog beter voor in de plaats zetten?  

wordt vervolgd.....