Superwoman be gone!!!!!! 2

Superwoman talking here.....

Mij in bedwang houden, ha!

Half 12 's nachts, een prima tijd om de boel eens op te schudden. 

Ik heb mijn werk goed gedaan de afgelopen maanden. De volgende blog over mijn vertrek stond al een maand klaar maar werd niet goed genoeg bevonden!  Nu dus mijn kant van het verhaal want het klinkt allemaal mooi en aardig maar mijn werkelijkheid ligt toch wel even anders. 

Ben ik een bitch? Stel ik te hoge eisen? 

Welnee ik probeer over het algemeen alleen maar tot betere of meer gepaste prestaties te motiveren of in dit specifieke geval te beschermen tegen mislukking en teleurstelling. Ik hoop vrouwen de mogelijkheid te geven om zich staande te houden en liefst zelfs te zege vieren in een wereld die de hoogste eisen stelt. Het is nu eenmaal een mannenwereld waar concurrentie en strijd belangrijk zijn en vrouw moet op allerlei manieren mee gaan in die strijd om te winnen. Mijn taak is het om vrouw van de kantlijn als cheerleader! te pushen tot steeds betere prestaties. Ik ben de stem die vrouw er constant op wijst dat ze nog zoveel te doen heeft en liefst op nog veel meer.  Want waarom jezelf bepreken tot dat wat je kunt, kent of weet?  Meer, groter, beter is waar je naar moet verlangen en streven.

Meestal toch! 

In dit specifieke geval is het beter om vrouw Cathalijn te ontmoedigen om stappen te zetten of te streven naar verandering. Voor haar is het veel veiliger om te blijven zitten. Te accepteren dat verandering niet mogelijk is. De afgelopen maanden heb ik vrouw Cathalijn al zwijgend kunnen weerhouden van doen wat ze het liefst wil doen. Dat is eigenlijk veel makkelijker dan vrouw pushen tot ongekende hoogte. Gewoon niets meer zeggen en de wensen die vrouw Cathalijn in de workshop heeft geuit alleen maar negeren. Niet zeggen dat haar wensen niet goed zou zijn maar ze langzaam naar de achtergrond laten verdwijnen. Tegelijkertijd moest ik wel wat schuldgevoelens aanwakkeren, een schuldgevoel over niet streven naar verandering, een schuldgevoel om het niet handelen, een schuldgevoel over gemiste kansen, schuldgevoel over het willen vieren van vrouw en de zogenaamde overwinning op mij, schuldgevoel voor het moe voelen, moedeloos en/of terneergeslagen voelen . Ik kan nog wel even doorgaan met schuldgevoelens maar het lijkt me zo wel duidelijk. 
Ik kan me in die geval een schouderklop geven. 

Mission accomplished!!!!!!

Waarom ben ik daar zo trots over? 
Makkelijk!!!!
Ik heb de laatste, laat ik zeggen 40 jaar, toegekeken hoe vrouw Cathalijn zich staande heeft willen houden in deze wereld. En zien mislukken, al die moeite om meer in contact te komen met wie ze wil zijn, wil bereiken en hebben. Spirituele ontwikkeling? Emotionele groei? Financiële onafhankelijkheid? Gelukkig zijn? HA, wat een onzin. Al die jaren heb ik er alles aangedaan om dit tegen te houden. Soms een heel klein stukje verandering toegelaten om haar vervolgend via een u-bocht weer op het vertrouwde pad te krijgen.  Het is tijd dat ze accepteert dat de zolderkamer bij familie, een matig betaald invalbaantje en een onvervuld bestaan is wat er voor haar beschikbaar is en dat streven naar iets anders alleen maar tot teleurstelling zal leiden. Alleen maar energie verspilling.

Ik zal er alles aan doen om elk snippertje hoop op verandering de grond in te drukken en de status quo te behouden.