In het kader van Moederdag (mei 2010) luid de opdracht:
Schrijf over kinderen, wel/niet en waarom, voor- en nadelen en/of wat er verder ook maar over kinderen valt te schrijven.
Kinderloos, kindervrij of toch nog iets anders?Ben je kinderloos, ongewenst zonder kinderen dus, als kinderen krijgen eigenlijk bijna altijd een non-issue is geweest. Leuk als het gebeurt maar ook geen ramp als het niet gebeurt. Nee, kinderloos lijkt me dus niet de juiste term.
Kindervrij, bewust gekozen of vrijwillig zonder kinderen, dan? Hm, een bewuste keuze is het niet geweest dus dat klopt ook niet.
Hoe noem je het dan, welke term is van toepassing als je opeens merkt dat “the window of opportunity” met een knal dicht is geslagen. Even niet opgelet en het klokje staat misschien nog niet helemaal stil maar gaat wel steeds langzamer en stiller tikken. Biologisch is het dus nog wel mogelijk maar of dat nog zo verstandig is…?
Geen kinderen dus!
Vind ik dat nou erg? Ja soms, of tenminste soms denk ik weleens dat ik het nu zou wel leuk zou vinden als mijn leven toen, zo’n 10/15 jaar geleden zo in elkaar gezeten had dat kinderen krijgen een optie was geweest. Maar meest van de tijd denk ik toch gelukkig. Het heeft toch wel heel veel voordelen zo zonder kinderen. Kunnen gaan en staan waar en wanneer je wilt, de boel de boel kunnen laten als je daar behoefte aan hebt. Dat klinkt misschien wel heel egoïstisch maar ik denk dat kinderen krijgen dat eigenlijk ook is. Geen kind vraagt er immers zelf om geboren te worden.
Hou je dan niet van kinderen?
Tuurlijk wel maar daar zijn wel voorwaarden aan verbonden. Als ik goed in me vel zit en die kinderen niet té aanwezig zijn. Maar vraag me dat na een drukke werkdag in de trein of in de supermarkt met schreeuwende/zeurende kinderen en dan kan dat antwoord wel eens heel anders zijn. Niet handig dus om met zo’n instelling zelf kinderen te hebben. Ook al heb ik toch echt wel het zorg ‘gen’ in me. Misschien zelfs wel een beetje te veel wat ook niet handig is want ik zou mezelf volledig vergeten als er zo’n kind om aandacht vraagt.
Wil je je genen niet doorgeven, of iets (iemand) tastbaars nalaten dan?
Nee geen behoefte aan en iets nalaten kan ook op heel veel andere manieren.
Het vreemde is dat het blijkbaar het niet alleen voor mij een non-issue was maar ook voor mijn omgeving. Ik heb maar zelden reacties gehad in de trant van “wordt het niet eens tijd” of “je weet niet wat je mist”. Het onconventioneel in mijn leven was blijkbaar al vroeg zo duidelijk dat men zich mij met kinderen niet eens kon voorstellen.
Maar goed geen kinderen dus, niet ongewenst maar ook niet voor gekozen. Maar hoe noem je dat nou?
