Herinneringen & Bagage

Herinneringen
Beeldende verhalen
Ingekort uitgebreid opgepoetst
Met de waarheid verbonden
Fantasieën

Bagage
Verpakt drama
Koffer na koffer
Achtergelaten langs de weg
Bevrijding

#Ideeënsafari : etappe 1

De mooiste ontdekkingsreis is te leren kijken met andere ogen.

Wat valt er te zien in mijn omgeving wat ik normaal niet zie.
Hoe ver moet ik van mijn normale paden afwijken om iets nieuws, inspirerend te ontdekken.

Een afwijken van mijn gewone route, tja ik ken zo'n beetje alle wegen die van A naar B leiden wel dus dat heeft niet zo heel veel zin.
Afwijken van de gewone padden dus en ergens naar toe gaan dus waar ik normaal niet kom.

Over de brug en naar rechts de wijk in, vagelijk weet ik dat hier ergens een zwembad moet zijn. Ik woon in een stad waar vele (zwem)plassen zijn ontstaan bij de uitbreiding van de stad, de meeste ken ik wel en kom ik ook regelmatig langs maar van de Oosterplas kan ik me niet herinneren dat ik er ooit geweest ben.

vanuit
La Casa del Lago
heb je het
onderstaande uitzicht.

Het tochtje heeft me langs onbekende plekken gebracht maar nog niet echt geïnspireerd. 

Zelfs deze uil lokt nog geen verhalen uit.

 

Week 23 : Hartkamer

Ik sla even een groot aantal kamer over want wie zegt dat ik van A naar B moet werken, netjes alle kamers van begin tot eind afwerken. 

O uhhm oei dat was ik zelf, nou bij deze breek ik met mijn eigen regeltjes. De tussenliggende kamers staan in de stijgers, zijn gestut en van een naamplaatje voorzien maar de bouwwerkzaamheden zijn nog niet volledig hervat.

bron

Hoe ziet mijn hartkamer eruit? Nou niet zo moeilijk, ik ben er zelfs geweest, heb er gedanst en ook al waren het bedoeïenen in plaats van hippies welkom was iedereen.  Misschien is de vuurplaats in mijn kasteel iets groter maar verder is het deze plek.

De houtjes die in het vuur worden gegooid verspreiden elke keer weer een nieuwe geur. Van de zoete vanille naar zachte jasmijn, van de frisse lelie naar de zware patchouli, niets is storend of overheersend. 

Mooie zinnen maar ze roepen vooral een enorme weerstand bij me op.

Je moet je vooral heel welkom voelen” 
Hoezo ik MOET me vooral heel welkom voelen. Dat ene woordje, moet, maakt al direct dat ik me niet welkom voel, het voelt meer als een verplichting. Alles in mij gaat dan steigeren en dwarsliggen.

Net zo als bij
“Als ik me kwetsbaar voel dan.....”

In mijn beleving is er iets mis als ik me kwetsbaar voel. Natuurlijk ik ben kwetsbaar of kan het in ieder geval zijn maar als ik me ook echt kwetsbaar voel dan is het maar zelden mijn eigen keuze. Dan gaan mijn verdedigingswerken omhoog en verzet ik me.

Als ik kwetsbaar ben dan stel ik me open, laat ik anderen dichtbij komen. De muren worden beetje bij beetje geslecht. Elke gast mag er zijn. Tranen van uitbundig lachen of huilen mogen stromen. 

Zachte kussens rond een uitnodigend vuur
hippies die oprecht luisteren
het samen zijn is o zo puur
niemand die probeert iets te verduisteren

Hippies die oprecht luisteren
geen enkele veroordeling
niemand die probeert iets te verduisteren
de aandacht is als een zachte streling

Geen enkele veroordeling
muziek, geuren en kleuren die je omarmen
de aandacht is als een zachte streling
om zo het hele kasteel te verwarmen

Muziek, geuren en kleuren die je omarmen
tranen van geluk, woeden of pijn
om zo het hele kasteel te verwarmen
een plek waar alles zomaar mag zijn

Tranen van geluk, woede of pijn
het is het centrum van je huis
een plek waar alles zomaar mag zijn
Lieverd welkom thuis

Week 10 : De kamer van Geluk

Hmm nooit gedacht dat ik het zo moeilijk zou vinden zijn om over mijn kamer van geluk te fantaseren. Een lege kamer, natuurlijk maar waar ligt bevind die zich in mijn luchtkasteel?  Hoe ziet mijn luchtkasteel er eigenlijk uit? Tot nu toe zijn het alleen nog maar de losse kamers waar ik over heb gefantaseerd.  Het eerste wat nu bij me opkomt als ik aan mijn luchtkasteel denk is een hele grote oude boom. Elke kamer bevind zich op zijn eigen tak en in de stam bevinden zich onder andere de keuken en de salon. 

De kamer van geluk is een geheel zelfstandige ruimte die tussen alle takken heen beweegt. Er zijn geen gangen die er naar toe leiden, er liggen geen kamers direct naast en ook ramen of deuren zijn afwezig.  

Toch kun je de kamer van geluk vanuit elke willekeurige kamer binnen  gaan. Zelfs vanuit de traanzaal want in het diepste verdriet zit ook een weg naar geluk verborgen.

De kamer heeft dus geen vaste plek maar ook geen vaste afmeting. Het zal geheel afhankelijk zijn vanuit welke kamer je binnen komt of het voelt als een grote open ruimte of een knusse cocon.

Dat is de kamer maar ik heb net zoveel moeite gehad met “Wat is geluk?”. 

Waar wordt ik nou  gelukkig van? Bij de schrijfopdracht de 50-lijst kwam ik maar tot amper 30 dingen, Kleurpotloden, de eerste krokussen, mooie stoffen, mooie theekopjes, de eerste sneeuwvlokken, de eerste pioenrozen van het jaar, Lente bloesem,  Herfst bladeren …., maar zelfs dat kostte nog al wat moeite. 

Tot dat ik op een dag de volgende mooie zinnen van ondere andere Deepak Chopra en Dwayne Dyer las.
“Be happy for no reason, like a child. If you are happy for a reason, you’re in trouble because that reason can be taken from you”
“Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg”
“Geluk is iets waar je van te voren toe besluit”  

Toen viel het kwartje. Oja natuurlijk, geluk is niet afhankelijk van iets, want van hetzelfde iets kan ik ook heel chagrijnig worden. Of ik kan er ongemerkt aan voorbij gaan. 

Geluk zit in mij, ik kies er zelf voor om gelukkig te zijn en niets of niemand kan daar iets aan veranderen tenzij ik  dat toe laat en waarom zou ik dat in vredesnaam doen.

Geluk
mijn keuze
elke dag opnieuw
los van die anderen.
Zelfs door de tranen heen
schijnt altijd toch weer de zon
en al het moois wordt weer zichtbaar.
Mijn innerlijke kracht is een bron van licht
Ik spreid mijn vleugels en laat mijn kleuren zien.
Dansend ontstaat de weg onder mijn voeten, kom dans mee!

Dus om Lenette van Dongen te citeren

“Ik heb een hele goede bui en die ga ik helemaal zelf opmaken”

Luchtkasteel

Ik heb de afgelopen weken regelmatig door mijn luchtkasteel gelopen. Zwevend langs alle kamer die al 'klaar' zijn maar waar zich  een dikke laag stof meester van heeft gemaakt. Een aantal deuren waar al wel naambordjes op hangen maar die nog niet open kunnen. De rest is nog open, geen kamers, deuren, kasten of tuinen.
De spotvogel en de huismus schreeuwen weer om het hardst. "ik loop al weken achter " "zelfs dit kan ik niet " "ik moet moet nog.... " "ik had al veel meer moeten bereiken "
Heel zacht hoor ik gelukkig de laatste dagen ook de pauw zijn trots verkondigen. Want ook al heb ik al weken geen kamers meer beschreven, ik in de tussentijd wel een draaiboek en roosters in elkaar gezet voor een dag met dansworkshops en presentaties. Blijkbaar had dat tot nu toe in mijn hoofd niet zowel waarde, het gold niet als schrijven.
Het wordt tijd dat de ramen en deuren  wijd open worden gezet en er een stevig wind door mijn kasteel, of beter gezegd mijn hoofd gaat waaien. Dat het stof en de spinnenwebben worden weggehaald en de boel flink geschrobd en geboend wordt.
Ik ga weer met frisse moed verder.

Week 9 : Het hoofdkantoor, deel II

De berg administratie die de vorige secretaresse heeft laten ontstaan is opgeruimd. Om in de toekomst niet weer zo’n puinzooi weg te moeten werken nu dus op zoek naar een goede secretaresse. Een van de dames uit het boek misschien. Hmm ze hebben allemaal zo hun kwaliteiten maar zijn het net niet helemaal.

Zelf een vacature opstellen dan maar.

Ik heb de afgelopen maanden behoorlijk wat vacatures voorbij zien komen aangezien ik zelf opzoek ben naar een nieuwe werkomgeving. Van sollicitanten verwacht wordt dat ze een originele, aansprekende en opvallende brief en CV produceren maar die eis schijnt niet gelden voor het  opstellen van vacatures.
Telkens weer kom je dezelfde afgezaagde zinnetjes  tegen waar  ik in de tussen tijd zo’n aversie tegen heb ontwikkeld dat het me soms moeite kost om nog serieus op dit soort vacatures te reageren.

Enkele voorbeelden: 

• Spin in het web
• Administratief talent
• Klantgericht, communicatief, flexibel, representatief
• Goed analytisch vermogen, systematisch werken.
•  relevante  werkervaring
• Is proactief en heeft een klantgerichte werkhouding
• Kan zelfstandig werken met behoud van teamgeest
• beschikt over goede contactuele eigenschappen
•  je bent accuraat en nauwkeurig
• ben je zelfstandig en proactief
• stressbestendig
• flexibele houding, servicegericht
• kan zowel zelfstandig als in teamverband werken
• klantgerichte en klantvriendelijke werkhouding
• Heeft goede sociale en contactuele eigenschappen
• Is een echte teamspeler
• Is stressbestendig
•  Affiniteit met…
•  Ook ben je actief en nieuwsgierig naar nieuwe ontwikkelingen
• Je bent collegiaal

   

      Allemaal open deuren lijkt me, want ik kan me niet voorstellen dat er een werkgever in Nederland te vinden is die een administratieve kracht zoekt die er een puinzooi van maakt,een baliemedewerker die de klanten afsnauwt of in paniek raakt als het een beetje drukker wordt. Of zit te wachten op een medewerker die zijn of haar collega’s liever kwijt is dan rijk. Om maar te zwijgen van een bibliothecaris die geen idee heeft van of interesse voor het vakgebied waarop de organisatie werkt.

      Nee, zo wordt mijn vacature dus niet.

                                                       Vacature voor een secretaresse

      Wil jij werken in mijn hoofdkantoor Ben jij een stille  kracht die achter de schermen in alle rust de administratie op orde houd  maar tegelijkertijd ook als een wervelwind door mijn hoofd kan razen. 

     Ervaring
 Liever niet
 we vinden samen wel een werkbaar systeem

     Eigen wijs
 Gebruik je eigen wijsheden
 dan kan het niet misgaan

     Wereldwijs en avontuurlijk
 Niet bang voor de geuren en kleuren van de wereld
 soms werken die net effe beter

     Outside the box denken
 Beter nog gewoon zonder box  denken
 laat je niet beperken

     Stevige persoonlijkheid
 Want het is een 24/7
 rollercoaster van gevoel

     U hebt er plezier in
 De wereld van emoties op zijn kop te zetten
 om alles van eens van een andere kant te bekijken

     Engelengeduld
 Zonder oordeel
 liefdevol, vrijgevig en vergevingsgezind

     Onvermoeibaar

     Om alle gebeurtenis  volledig kunnen te ontleden
 en de emoties telkens weer in een andere map te doen

      Kleurrijk
  Want van rood, groen en geel zijn vele tinten
  ga zo creatief en speels mogelijk om met alle die tinten

      Hormonaal
  Want soms komt de stoom gewoon je oren uit
  daar is gelukkig alle ruimte voor

     
Ben jij die stille kracht met wervelwind kwaliteiten dan 

      zullen wij samen dat hoofdkantoor met gemak kunnen beheren.

Week 8 : Het hoofdkantoor, deel I

YOU’RE FIRED!!!!!!

Dat was geen moment te vroeg, wat een puinzooi is het in mijn hoofdkantoor. Mijn secretaresse heeft voor het gemak alles in drie hele dikke mappen weg gestopt.  Niet eens automatische piloot maar gewoon een grote hoop. Alles op een stapel en een stapel voor alles.

Rood : Er valt geen enkel onderscheid te maken tussen de verschillende emoties. Alles op een grote lekker verwarrende hoop.

Groen : Om ooit nog eens iets mee te Doen.  Ook al is het niet duidelijk wat er gedaan moet worden.

Geel  :  eigenlijk is de map meer Oranje aangezien de emoties niet van de herinneringen zijn verwijderd. Het kan zeker niet weg maar of het nou een mooie herinnering of een wijze les is, ik heb geen idee.

                                      Tja  je secretaresse ontslag is makkelijk maar dan? 

Het liefst zou ik met een grote bezem door de mappen gaan, alles maar gewoon weggooien om vooral niet nog eens al die emoties te moeten doorleven. Gelukkig klinkt er dan toch ergens  de buizerd die van bovenaf kan zien dat er ook heel veel moois in die stapel verstopt is. Niet het kind met het badwater weggooien dus.  Oef het wordt nog een hele klus om die ene rode map uit te pluizen en te verdelen over de verschillende mappen, te gaan doen wat er gedaan moet worden en vervolgens de boel goed te archiveren.

Eerst maar op vakantie,warm worden en dansen in de Egyptische woestijn. Daarna zie ik wel verder.

Terug op het hoofdkantoor na 8 dagen al dansend in Egypte te zijn geweest.

Wonderbaarlijk, blijkbaar heeft de reis een zeer positieve bijwerking gehad op mijn emotionele administratie. Alles is  “zomaar” netjes opgeborgen in de glimmende nieuwe rode mappen, het werk van de groene mappen gedaan. Een trash can vol met wat nu echt wel een keer weg kan en mooie herinnering en wijze lessen die staan netjes geordend in de kast zijn gezet. En dat allemaal terwijl ik er geen bewust omkijken naar heb gehad.  Tijdens het dansen, feesten en genieten van de woestijn heb ik blijkbaar heel hard gewerkt en heel veel los- en achtergelaten.  Fijn te ontdekken dat het niet altijd nodig is om elke emotie nog een keer volledig te doorleven. Dat iets wat op het eerste zicht heel zwaar lijkt ook op een plezierige makkelijke manier verwerkt kan worden. 

Als deze emotie een kleur was, dan was het stralend wit met een hele licht waas van alle andere kleuren erover heen. Het samenvallen van alle emoties, zoals een prisma waarin alle kleuren samen komen in wit licht maar afhankelijk van welke emotie op een bepaald moment de boventoon voort ligt er een licht gekleurde waas overheen. 

Als deze emotie een weersoort was, dan was het een dikke mist. Mist zo dik die met elke stap die je zet gewoon met je mee beweegt zodat je in je eigen kleine wereldje vast lijkt te zitten.   

Als deze emotie een landschap was, dan was het een rotsachtige kust. Een kust waar de zee met grote kracht komt aan rollen en op de rotsen uiteenspat.

Als deze emotie muziek was, dan was het “Carry on" onder andere van Diana Ross maar mijn favoriet wordt gezongen door de dames van de show “Niet gesnoeid”. Gewoon door gaan niet bij de pakken neer gaan zitten, hoe moeilijk de situatie ook is, tot dat er een nieuwe dag aanbreekt. 

Als deze emotie een voorwerp was, dan was het een kompas die doordraait. Een kompas op een zaklampje, door de batterijen draait de kompas volledig door.

Week 7 : De C.W.

Pfft eindelijk weer eens in het Luchtkasteel. Na ziekte en een zware emotionele tijd eindelijk weer genoeg rust om te schrijven. Ik kan namelijk absoluut niet schrijven als het slecht met me gaat, zelfs een dagboek bij houden lukt me niet.  

Een volière vol met vogels die allemaal menen iets te moeten zeggen en het liefst allemaal tegelijkertijd.  Zonder dat  ik eigenlijk echt hoort wat er gezegd wordt hebben ze behoorlijk wat invloed. Een kakofonie van negatieve, ondermijnende, belerende, dwingende, zelf medelijdende zinnen die in mijn hoofd rondzwerven.              

Terwijl ik op weg ben naar de C.W. om met een bezem de boel eens goed schoon te schrobben werd ik ziek. Samen met het loslaten van de emotionele 'zooi' besloot mijn lichaam ook letterlijke schoon te maken. Twee dagen, zware hoofdpijn en koorts zorgde wel even voor een stilte in de volière maar al heel gauw begon de verschillende vogels weer te kwetteren.
Tegelijkertijd kwam er een Terror Bird, prehistorisch en lang uitgestorven maar met toch nog steeds behoorlijke indringend geschreeuw, voorbij. Met zijn geschreeuw overstemde hij met gemak mijn eigen vogels.
Met deze Terror Bird werd er ook een maaltijd uit de keuken voorgeschoteld. Een maaltijd, ook prehistorisch, en helaas zelfs na al die tijd nog steeds oneetbaar. Daardoor werd wel ineens duidelijk waar ideeën en aannames over mezelf en al het gekwetter van mijn vogels hun oorsprong hadden. De traanzaal heeft dan ook met een behoorlijke overstroming te maken gehad.

Door beter te luisteren naar al het gekwetter en vooral de vogels zo mogelijk uit mijn hoofd weg te sturen komen er een aantal mooie paradijsvogels te voorschijn. Kolibrietjes, zwanen en pauwen zijn altijd wel in de buurt en hebben ook vaak mooie dingen te vertellen maar worden dus helaas vaak overvleugeld en overstemd.

week 6: de traanzaal

Mijn luchtkasteel is een aantal weken dicht geweest, een groot bord VERBODEN TOEGANG aan het begin van de oprijlaan. Na het diepe graven in de salon kon ik even niet verder. De keuken is zelfs nu nog aan het sudderen en de traanzaal bezorgde me bij het lezen alleen al tranen. 

Traag lopen ze over mijn wang
Regendruppels van de ziel
Achter mijn oogleden prikkend
Niemand die ze zien mag
Eenzaam verdriet
Nog een maal doorleefd
Zuiverende golven
Afstand van de pijn
Achterom kijken heeft nog weinig zin
Loslaten en vergeven om verder te kunnen gaan

De traanzaal, het is een van de mooiste ruimtes in mijn luchtkasteel.  Niet heel groot maar het staat vol kleurige flessen. Want je kunt je tranen maar beter in mooie flessen bewaren.

bron

Sommige tot de rand toe vol en naar de achterste rij verschoven, andere nog maar gedeeltelijk vol maar toch al afgesloten. En dan zijn er nog een aantal die maar niet vol raken alsof ze op een of andere manier verbonden zijn met een bodemloze put.

Een tranenfles voor niet of verkeerd begrepen zijn.
In situatie worden gebracht die echt niet bij mij pasten en dan een label kregen omdat ik niet voldeed aan wat verwacht werd. Nergens echt thuis voelen, anders zijn dan de rest. Ik heb het gevoel dat ik een groot deel van mijn leven mezelf in bochten heb moeten wringen, the round peg in the square hole. Ik heb de wereld en de mensen in mijn omgeving nooit begrepen en andersom geldt het zelfde. Mijn eigen weg, die ik desondanks wel altijd ben blijven volgen heeft veel commentaar en onderhuidse afkeuring uit
Hierbij hoor het lied Liselore Gerritsens "Als ze als kind" of nog beter "Wie" en nog veel beter de Nederlandse versie van "So Lonely" van de Police gezongen door Adelheid Roosen. Fantastisch lied maar altijd weer tranen.

bron

Een tranenfles voor verbroken relaties. 

Ondanks alle liefde, goede intenties en harde werk zijn mijn relaties tot op heden niet als succes te omschrijven. Afstand, cultuurverschillen en verschillende levenshouding zijn obstakels gebleken die met geen mogelijkheid te slechten waren.Veel pijn en heel veel tranen om gemiste kansen.    

Tijd schijnt alle wonden te helen maar de littekens blijven en ook de tranenstroom droogt maar met heel veel moeite.

Hier komt "Make you feel my love" door Adele heel goed van pas. Er was inderdaad niet wat ik heb gedaan en zou hebben gedaan maar het was of niet genoeg of niet dat wat ik moest doen. En voor een volgende relatie geldt 

"Maybe this time" gezongen door Rocq-E Harrel

bron

                                               

Een tranenfles voor het verlies van mijn moeder.Het is al bijna 10 jaar geleden dat mijn moeder heel onverwacht overleed. Het kan net zo goed eergister geweest zijn want het verdriet is zeker niet minder geworden. Eerder wordt het met elke dag een graatje erger want het moment dat ze er nog was is alleen maar verder weg. De tranenfles raakt maar niet vol en de laatste tranen zijn waarschijnlijk ook nog niet gelaten (zeker want ze stromen terwijl ik dit schrijf), Helaas zijn het niet alleen tranen van verdriet maar ook van boosheid en verwijt. Als alleenstaande moeder heeft ze uiteraard alle moeite gedaan om mij al het goede te geven. Raar dan ook dat ondanks dat ik niet het gevoel had, soms zelfs nog heb dat ik prioriteit voor haar     bron                                       was. De tekst van mijn moeder op een van de trofeeën in de salon is                                                   zeker waar en toch is er een groot gevoel van eenzaamheid achter                                                           gebleven. 

                                                      Hier hoort Lenette van Dongens "Schouder aan schouder" het gaat                                                         dan wel over haar vader maar is erg op mijn moeder en mij van                                                             toepassing

Een tranenfles voor het ongeboren kind

Dit zijn rare tranen. Tijdens mijn moeizame relaties is het station kinderen krijgen met hoge snelheid voorbij geflitst. De trein rijdt verder en hoewel terug gaan praktisch nog wel mogelijk is lijkt me beter om mee te rijden. Het rare is dat ik nooit een hele grote kinderwens heb gehad (dat dacht ik tenminste), leuk maar niet strikt noodzakelijk en zeker niet iets waarvoor ik alle moeite (ivf bijvoorbeeld) zou doen. Nu echter, 44 jaar oud en single is er elke maand weer die steek. GEMISTE KANS. Elke baby die in mijn omgeving geboren wordt een herinnering aan dat het mijn eigen keuzes zijn geweest die tot kinderloosheid hebben geleid.

bron

En dan is er nog  "Ik geef je een roosje mijn roosje" dat nummer roert me elke keer weer tot tranen.

Luchtkasteel: mooie zinnen

Mooie zinnen, in dit geval uit Zeven dagen zonder van Monika Peetz

Wanneer u zeker weet dat u verkeerd bent gereden, hebt u nog zo’n vijfhonderd meter te gaan
(een vergelijkbare zin heb ik al eerder gehoord in de Japanse film Megane. Zou het iets betekenen)

We vullen elkaar perfect aan …. helaas passen we niet bij elkaar
(hoe herkenbaar)

Verleden was hier nog slechts decoratie

Jammer dat je je indrukken niet in een flesje kon bewaren om ze op slechte dagen als een goede fles wijn te voorschijn te halen en ervan te genieten
(in mijn luchtkasteelkeuken staan toch behoorlijk wat flessen met mooie herinneringen en indrukken. Onmisbaar om bijna onverteerbare kost toch eetbaar te maken)

Wie niet bewoog kwam vroeg of laat in het donker te staan
(ja op een gegeven moment moet je echt in beweging komen)

Of om met de ConsulTAANTE (Jetty Mathurin) te spreken
Wie bij alles stilstaat komt niet ver

Andere mooie zin van haar
Als je de wind van voren hebt, draai je om!

Week 5, de keuken

Heerlijke kopjes thee waar ik de komende tijd aandacht ga besteden.









Voor de rest moet de keuken zelf nog maar even sudderen.

Week 4, De salon

Vanuit het theehuisje loopt het kiezelstenen paadje via vele omzwervingen door een uitgestrekte tuin, eigenlijk meer een landgoed dan een tuin, naar de openslaande deuren van de salon. De deuren staan open en in de zachte bries bewegen de ragfijne gordijnen alsof ze dansen op ongehoorde muziek. Vanuit de tuin komen afhankelijk van het jaargetijde heel subtiel vlagen van onder andere kamperfoelie, jasmijn, aardbei, lavendel en citrus binnen drijven. In de salon is het behaaglijk. Niet  heel warm maar met een van de vele mooie omslagdoeken die over de stoelen liggen is het heerlijk om in een van de vensterbanken te zitten en het is er fris genoeg om een helder hoofd te houden bij wat er zo meteen staat te gebeuren.  De houten vloer is door het vele boenen zo glanzend geworden dat het meubilair er zich in kan spiegelen. Een diepe uitnodigende bank met een hoge rug staat centraal met daarom heen kuipstoeltjes op krulpootjes. Beiden zijn bekleed met warm velours en fluweel en herbergen een overvloed aan zijden kussen in zich. Een andere aandacht trekker in de salon is de trofeeënvitrine. 5 grote trofeeën staan vooraan op de beste plek in de vitrine.

Mijn comfortzone te verlaten en mezelf laten zien, door bijvoorbeeld dit blog te schrijven en nieuwe mensen te ontmoeten.

Ondanks de verwijdering die er altijd al tussen ons was en die zeker een jaar eerder onoverbrugbaar was geworden naar het ziekbed van mijn vader gegaan. Gelukkig maar want die nacht is hij, niet geheel onverwachts maar wel sneller dan gedacht overleden.

Een graad in de Engelse klassieke ballet. Het enige diploma waar ik echt voor heb moeten werken en hard ook. Ik ben er dan ook ruim 25 jaar later nog steeds heel trots op.

Een  zwaar gedeukte en verroestte trofee alsof die jaren lange ergens in een vergeten vochtig hoekje heeft gelegen. De karaktereigenschap is zelfs niet meer te lezen. Het wordt tijd dat die opgepoetst en uitgedeukt wordt.*

De volgende woorden van mijn moeder
"Houd wel heel veel van haar. Heb gedaan wat ik toen kon. Ben trots op haar om wie ze is"

Verder staan er nog wat kleinere trofeeën in de kast, voor bijvoorbeeld een parachutesprong terwijl ik doodsangsten heb uitgestaan en ik vooral een hekel aan kleine vliegtuigjes heb. Een baan opzeggen voordat ik een andere baan had gevonden omdat de oude baan gewoon niet meer paste. Alles opzeggen en vertrekken naar het buitenland en binnen 2 jaar weer terugkeren omdat het uiteindelijk toch niet zo’n goede beslissing bleek te zijn.

Het mooie meubilair ten spijt, de vensterbanken zijn mijn favoriete plek. Van die ouderwetse diepe banken bij de ramen waar zachte, diep rode kussen het verblijf nog aangenamer maken. Elk raam geeft een ander zicht op de tuin alsof de salon een op zichzelf staand is in plaats van onderdeel van een geheel.  Zo af en toe speelt er heel zacht een lome bossa nova maar meestal zijn het de vogels en andere geluiden vanuit de tuin die de muzikale omlijsting van de salon verzorgen. Heel soms echter schalt er ineens een stevige discobeat, van bijvoorbeeld  Earth Wind and Fire door de salon alsof die even opgeschud moet worden. 

Zoals na een flinke donderbui de tuin weer fris en schoon is.

Vanuit de favoriete vensterbank van het moment heb ik zicht op de oprijlaan die leidt naar de voorkant van mijn luchtkasteel. In de salon staat alles klaar voor de komst van Oprah en bij een eerste kopje thee lees ik haar vragen alvast door.

Hoe ben je geworden wie je bent?

Door Eigen Wijs te zijn. Mijn eigen weg te volgen en mezelf steeds weer te ontdoen van ideeën, gedachten en verwachtingen van anderen.

Wat kunnen mensen van jou leren?

Het vertrouwen te hebben dat welke risico’s je ook neemt het altijd wel weer goed komt. Misschien anders dan gepland maar uiteindelijk vaak beter.

Was je als kind al zo bijzonder?

Ongetwijfeld maar dat zou je eigenlijk aan anderen moeten vragen.

Hoe ben je omgegaan met de tegenslagen in je leven?

Door ze helemaal te doorleven. Zeg maar helemaal naar de bodem van de put te zakken en dan weer omhoog te klimmen. Gelukkig kan ik mezelf steeds eerder in de kraag vatten zodat ik niet zo diep meer hoef te gaan.

Wat kunnen we nog van je verwachten in de toekomst?

Ha nog geen concrete ideeën, maar pas maar op want er staat een licht op uitbreken.

Welke actrice zou jou goed kunnen spelen?

Meryl Streep maar eigenlijk wel elke goede actrice. Ik neem tenminste aan dat die zich in kunnen leven in een andere en dan maakt het niet uit of uiterlijkheden ook kloppen.  

Welke acteur zo goed bij je passen?

Wat een rare vraag. Ik ken geen acteurs, ik ken hooguit de rollen die ze hebben gespeeld. Daar van uitgaand komen Jeremy Irons en Collin Frith wel in aanmerking.

Welk bekend liedje gaat eigenlijk over jou?

Ik zou het je niet kunnen vertellen. Er zijn zoveel nummer waarin misschien wel één of een paar regels zitten die mij beschrijven. Maar ik zou zo geen nummer dat in zijn geheel over mij gaat.  Hoewel nu ik er langer over na denk. De Nederlandse versie van So Lonely van The Police, Zo eenzaam gezongen door Adelheid Roosen in de show Niet gesnoeid komt aardig dicht in de buurt. Maar dat is weer niet bekend. 

Golden van Jill Scott gaat niet zo zeer over mij nu maar het gaat wel over hoe ik mijn leven graag zou wil leven ook al lukt dat niet altijd.

Wie zijn er allemaal verliefd op je geweest?

Ousman, Lamin, Noach, J en P. Misschien zullen er nog wel een paar meer zijn maar aangezien ik niet altijd even oplettend ben geweest zijn die me ontgaan zijn.

Wie zouden allemaal verliefd op je kunnen zijn, als ze je zouden kennen?

Tja geen valse bescheidenheid. Iedereen die wil en durft. Iemand die de moeite wil nemen om de tip van de sluier verder op te tillen en bij de zuivere mij te komen. Maar ook iemand die zich niet laat afschrikken door de spiegel die ik kan zijn en naar zichzelf durft te kijken.  

Kun je meer vertellen over deze vijf bokalen?

Hoe heb je deze angst overwonnen?

Door het besef dat de angst me geen dienst meer deed. Daarna is het een kwestie van doen, hoe eng dat dan ook is en voorlopig ook blijft. En door mezelf toe te staan om soms gewoon weer even in die schelp terug te kruipen.

Hoe ben je tot deze beslissing gekomen?

Intuïtie, dat stemmetje dat zegt dat iets goed is of niet.

Wat waren de obstakels of tegenwerkingen bij de prestatie

Ik was pas net begonnen op de balletschool waar deze stijl werd gegeven tot ik examen moest doen. Ik had daarvoor jaren een heel andere stijl geleerd en zeker nooit examen gedaan. Behoorlijk zenuwslopend dus.

Waarom is deze eigenschap bij jou zo uniek?

Het unieke is vooral dat zelfs na jaren verwaarlozing deze eigenschap er nog steeds is

Waarom heeft dit compliment jou zo  geraakt?

Ik vond de regels na haar overlijden tussen al haar papieren. Ze zal het vast ook wel eens gezegd hebben en wel vaker dan eens ook. Maar misschien omdat het in haar handschrift is maakt dit veel indruk.

Ik ben het allerbeste in ….
mij zijn.
Echt niemand kan dat zo goed als ik

*Misschien kom ik daar nog wel eens op terug.

#50books Vraag 2: Welk boek krijg je maar niet uitgelezen, hoe vaak je er ook aan begint?

Ik loop al een tijdje met de vragen van #50books in mijn hoofd rond en met als gevolg dat als het gaat stromen er dan ook ineens van alles uitkomt. Vannacht begon het te stromen en vandaar vraag 2 en 3 ook meteen maar getackeld.

Welk boek krijg je maar niet uitgelezen, hoe vaak je er ook aan begint?

Ojee er staan nog al wat boeken in de kast waar ik ooit in begonnen ben maar waarin ik halverwege of al eerder in ben gestrand. 

Ik zal waarschijnlijk niet snel weten wie de moord heeft gepleegd in Ik heet Karmozijn van Orhan Pamuk en waarom. Het is een fantastisch boek  





Of wat voor rare streken de kinderloze vrouw uit Astonishing splashes of colour van Clare Morrall verder nog uit zal halen, geen idee. Maybe it's just a little to close for comfort.  Nee geen rare streken maar wel (onbewust) kinderloos. Want helaas soms is het leven een sneltrein en mis je een station en terug gaan is ook geen optie. 

Om over The tale of Genji van Murasaki Shikibu nog maar te zwijgen. Ik ben er in '95/'96 tijdens mijn studie Japans in begonnen maar na ruim 700 blz liep ik vast. Voor zover ik me kan herinneren was de Genji waar het verhaal over gaat toen ook al overleden en werd het minder interessant. Misschien, ooit begin ik er nog wel weer eens aan maar dat zal nog wel een tijdje duren.

Dan staat The inheritance of loss van Kiram Desai nog de kast en het verdwijnt er ook telkens weer in terug. Het ontmoedigd me al bij het eerste hoofdstuk, afgaande van de achterflap denk ik; ja dit is een mooi verhaal maar helaas kom ik nog niet door het begin heen. 












Wat is jouw favoriete plek om een boek te lezen? 

Mijn favoriete leesplek?  Hmm nee volgens mij heb ik die niet echt. Oke de bank of mijn bed zijn uitstekende plekken om te lezen maar als een boek me echt aan spreekt neem ik het overal mee naar toe en dan lees ik zelfs tijdens het koken. Hoewel dat niet aan te bevelen is, er gaat nog wel eens iets mis in mijn kookkunsten op deze manier.

#50books Vraag 1: Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Als je dan eenmaal begint te schrijven of via Twitter eens andere mensen volgt dan dat je gewend bent kom je ineens allerlei leuke schrijf mogelijkheden tegen. Zoals bijvoorbeeld #50books van  @petepel.
elke week een nieuwe vraag over boeken, 50 in totaal.

Maar eens beginnen bij één en dan zie ik wel waar ik uitkom.

Herinneringen aan boeken van vroeger. Er komt onmiddellijk van alles voorbij titels zonder auteur bijvoorbeeld Belladonna kamer 16 en De zoon van de woordbouwer en in een enkel geval zelfs alleen een vaag beeld van de kaft maar geen idee meer waar al die boeken over gingen. Voor zover ik het me kan herinneren las ik niet overdreven veel, hoewel wel veel meer dan in mijn omgeving gewoon was.

Langzaam aan teruggaand in de tijd kom ik langs alle boeken van Jane Austen en de Brontë Sisters, must reads in een bepaalde leeftijd, waar ik lekker in ben blijven hangen. 

Via Cissy van Marxveldt, heerlijk wegdromen bij het leven van Joop ter Heul of de vakantieperikelen van Zomerzotheid.

Verder terug, de boeken van Jan Terlouw, Oosterschelde windkracht 10 maar vooral De koning van Katoren. En hoewel ik zeker weet dat ik het meerdere keren heb gelezen kom ik niet ver in het ophalen van het verhaal van de volgens mij 12 opdracht die de hoofdpersoon moet vervullen voordat hij koning kan worden.  Diep uit mijn geheugen komen er langzaam meer dingen naar boven, zoals de reden waarom hij koning wil worden ligt in het feit dat hij geboren is op de dag dat de vorige koning stierf.

Met de kaft komen ineens een hele stapel kussen boven drijven om zacht in te landen na een sprong vanaf die toren en het meer geluid maken dan de vogels die overlast veroorzaken zodat zij hun stem verliezen is blijkbaar ook nog ergens blijven hangen. 

Maar mijn allereerste en mooiste herinnering is aan de boekjes en liedjes van Martine Bijl over elfje Twaalfje. Vooral het eerst boekje waarin Twaalfje heel verdrietig was omdat ze niet kan vliegen, zingen en dansen iets wat je als elfje toch echt wel moet kunnen. Daarnaast was ze ook nog een beetje mollig hoewel, voor zover ik het me kan herinneren is dat dan weer niet zo'n probleem. Haar vriendjes de vlinder, de merel en een muis genaamd Horepiep of Horlepiep leren haar in één dag vliegen,  zingen en dansen en aan het eind van de dag geeft ze een voorstelling voor heel het bos en past ze helemaal bij de elfenfamilie.   
Deze boekjes zijn staan als enige kinder- / jeugdboeken nog in mijn kast.